Het verhaal bij het schilderij
Het schilderij is gemaakt op de Oostkapelse dag 2018 met als inspiratie de schilderijen van de kerk van Piet Mondriaan en Cornelis Spoor.
“Het schilderij bevestigde ik op een vlakke ondergrond, omdat het plaatsen op de ezel zou maken dat het voor kinderen moeilijker zou zijn om te schilderen. Daar zijn de witte verticale strepen op de zijkanten boven en onder nog getuige van. Heb ik bewust zo gelaten.
Eerst schetste ik de tekening in houtskool. Die was het resultaat van een paar keren wandelen door Oostkapelle, om me voor het schilderij te laten inspireren.
De kinderen die langs kwamen werden nieuwsgierig toen ik de schets op het doek met houtskool aanbracht. Ik nodigde hen uit om mee te schilderen, en vroeg welke kleur de basis van het schilderij moest zijn, en die bij Oostkapelle past. Een jongetje zei: “geel”. De andere kinderen die erbij stonden waren het daar volmondig mee eens. Vanwege het strand en de zon. En dat werd het. Hij koos welk soort geel. Dat luisterde heel precies. Ook de andere kinderen werkten met het geel tot de ondergrond was zoals je op de foto ziet.
Daar op schilderde ik het kader (zwart).
Een ander kindje schilderde vervolgens de zee. Dat moest wel degelijk in zeeblauw zijn.
Vanaf dat moment begon het figuratieve gedeelte. Aan het meisje dat je op de foto ziet schilderen, vroeg ik wat er eerst op moest komen nadat de lucht was geschilderd, en de zee ook duidelijk had gemaakt waar het land begon. Het was overduidelijk: het eerste wat op het Oostkapelse schilderij moest komen waren “Bomen”. De kinderen kwamen af en aan, en voegden hun bijdrage toe. Aan de bomen zijn door verschillende kinderen gewerkt. Het meisje op de foto had duidelijk talent.
Het schilderij werd een warm, kleurrijk geheel. De ouders waren verrast door de kleurkeuze van de kinderen. En ik ook. Zo was ineens duidelijk dat er groen bij de de gele lucht moest komen. En later een beetje “blauwblauw” in de lucht. Vanwege de weerspiegeling van de zee in de lucht. Er moesten ook rode bloemen komen tussen de zwarte mijnheer met de tas en de witte mevrouw op de fiets. Een paar kinderen kwamen nog eens terug om te zien hoe het was geworden, en ook om nog iets af te werken of om nog iets toe te voegen. Die zondag van 10.00 tot 17.00 was zo om. Het resultaat is bekend. Een vrolijk, warm, kleurrijke compositie met impressies van Oostkapelle. Het was een blij, mooi gebeuren”.
Anne Loosveld
